هیهات از خیال...

حدودا 6 سال پیش که از سفر حج عمره برگشته بودم،

میپرسیدند:"چطور بود؟"

زبان حالم این دو بیت شعر بود:

"در بین الحرم دویده ام

صفا و مروه دیده ام

هیچ کجا برای من

کرب و بلا نمیشود، ای دوست!"

میگفت زنی را میشناسم که موهایش را خیلی وقت است نمیبافد 

گفتم: از دخترکی خبر نداری که خیلی وقت است که موهایش را کوتاه نگه میدارد

نکند حسرت بخورد از دستانی که موهای بافته اش را باز نمیکند

آنها را نوازش نمیکند

و دوباره نمیبافدشان.

دخترک میترسد...

تو بیشتر از هر کسی منو باور داری

حتی بیشتر از خودم...

و من بیش از عشق محتاج باور توام.