هیهات از خیال...

ایستاده بود کناری و من را نگاه میکرد...

گفتم: " اینطور نگاه کردن منو نمیترسونه."

خندید:"مگه بقیه میترسن؟"

"از نگاهتون؟ بله ظاهرا میترسن."

"چرا شما نمیترسید؟"

"گفتنش ناراحتتون میکنه."

"سراپا گوشم"

"به دنبال چیزی هستید که نمیدونید چیه. کنجکاوید اما نمیدونید درباره چی. مأیوسید اما نگاهتون رو نگه داشتید. فکر کنم یک سفر بدون برنامه شما رو بازسازی کنه..."

"خدا کنه که با این چیزا حالم خوب بشه"

"حال خوب اومدنی نیست به دست اوردنیه."

"..."

"به دستش بیارید :)"

+اون کی بود؟

_به نظر میرسید که فقط یه اسمه که روی یه ادم گذاشتن.

 اما اون قلب من بود؛ 

با حسی که درون رگهام جریان داشت... 

پ.ن: اینو دیشب نوشتم. وقتی هجمه ای از بیداری به من هجوم اورده بود.

پ.ن2: عشق چیه؟ عاشق کیه؟ من فقط خودمو آدم عاشقی تصور کردم. 

بازش کردم.

دفترچه من مربوط به هر دوره ای از زندگیم میشد.آخرین صفحه و آخرین خاطراتی که نوشته بودم مربوط به روز کنکور بود. چه دوران سختی بود!

نوشتن آغاز شد.

الان کجا هستم و به کجا رسیده ام و به کجا چنین شتابان قصد دارم. با کلی تصویر و جمله جمله های کوتاه.

نوشتن تمام شد.

دوباره ورق میزدم تا بین ورقه های خاطرات کاغذ پاره ها خودم را بیابم و تا  هوای گرم و سرد آن روزگار از میان کلمات عبور کنند و میان دو چشمانم بنشینند.

از همه خاطره انگیزتر یادداشتهای من یا به عبارتی لحظه نویس های من بود. با ساعت و تاریخ در میان دفترچه ای گمشده که اکنون فقط چند جوانه کوچک سبز بودنشان مرا به وجد می آورد.

خاطراتم پیدا شد اما اینبار من گمشدم...