هیهات از خیال...

یادمه یکی از دوستام که رشته دندونپزشکی قبول شده بود ازم پرسید: تو چرا این رشته رو قبول نشدی؟

یادم نیست اون لحظه چی جوابشو دادم ولی الان میدونم اگه اون رشته رو قبول میشدم چیزایی رو که الان دارم اون موقع صد در صد نداشتم. مثل لحظات شادی که دارم، تفریحاتم، فعالیت های فرهنگیم، دوستام، همکلاسیام، اساتیدم و آدمایی که آشنایی باهاشون برام یه دنیا نعمته. 

البته دوستم این سوالو نپرسید که مثلا تحقیرم کنه یا هرچیزی. ولی چند روز پیش که دیدمش درحالی که داشتیم درباره درس و دانشگاه و خوابگاه و غیره صحبت میکردیم. فهمیدم که از رشته اش خشنوده اما به شدت احساس تنهایی میکنه، زیاد شاد نبود. و از دیدن ما که دوستای قدیمی هم بودیم خیلی خیلی خوشحال به نظر میرسید.