هیهات از خیال...

 

 

بازش کردم.

دفترچه من مربوط به هر دوره ای از زندگیم میشد.آخرین صفحه و آخرین خاطراتی که نوشته بودم مربوط به روز کنکور بود. چه دوران سختی بود!

نوشتن آغاز شد.

الان کجا هستم و به کجا رسیده ام و به کجا چنین شتابان قصد دارم. با کلی تصویر و جمله جمله های کوتاه.

نوشتن تمام شد.

دوباره ورق میزدم تا بین ورقه های خاطرات کاغذ پاره ها خودم را بیابم و تا  هوای گرم و سرد آن روزگار از میان کلمات عبور کنند و میان دو چشمانم بنشینند.

از همه خاطره انگیزتر یادداشتهای من یا به عبارتی لحظه نویس های من بود. با ساعت و تاریخ در میان دفترچه ای گمشده که اکنون فقط چند جوانه کوچک سبز بودنشان مرا به وجد می آورد.

خاطراتم پیدا شد اما اینبار من گمشدم...

 

 

---

 

"بسم الله الرحمن الرحیم"

 

از خاصیت کیبرد رایانه ام اینه که رابطه تنگاتنگی با حافظه کوتاه مدتم داره! اینطوری که من ایده متن رو مینویسم ولی موقع تایپ کردن مگه یادم میاد چی میخواستم درباره اش بنویسم؟

خلاصه اینکه خدا پدر مخترع این گوشی های هوشمند رو بیامرزه که حداقل در دسترسند تا ایده ها رو توی notepad ثبت کنم و بعدش در اسرع وقت بهشون بال و پر بدم. حالا اگه کیبرد عزیز اجازه بده!!